دکلمه صوتی تا بی نهایت

دکلمه صوتی تا بی نهایت به قلم فریبا میم قاف و با اجرای زهرا رضایی

لبخندی روی لبم نشست که عمق تلخی اش را فقط خودم حس می کردم.
سعی کردم خودم را آرام کنم. امشب تولدم بود و من باید خوشحال تر از همیشه به نظر می رسیدم.
ویدا کنارم نشسته بود و با پوست پرتقال کلنجار می رفت و سعی داشت برای یک بار هم که شده، بدون کثافت کاری و کثیف شدن دست هایش، تکه های پرتقال را از هم جدا کند.
همان طور که نگاهش روی پرتقال بود، گفت:
– تو که توی تنهاییت خوب خوش می گذرونی! می رقصی، خرخونی می کنی! بعد افسردگیت رو میاری برای ما؟
آرام تر ادامه داد:
– حداقل توی این همه سال به جای اینکه توی اون دخمه خودت رو حبس کنی، می اومدی خونه ی ما حداقل شاید چند تا کلیپ رقص می دادیم بیرون!
به ناخن هایم خیره شدم و هیچ حرفی نزدم. چه بگویم؟ بگویم گاهی رقصیدن برای فرار کردن از ناراحتیست؟ چه کسی باورش می شود؟
گاهی، از بس که دلت غم دارد به خوشی پناه می بری. گاهی با آهنگ شاد گریه می کنی و غصه هایت را با آهنگ شاد و با رقص خاموش می کنی.
راستش، گاهی آهنگ های شاد، غمگین تر از هزاران آهنگ غمگین است.

بخشی از رمان: #تا_بی_نهایت
به قلم: #فریبا_میم_قاف

زهرا رضایی