دلنوشته دشت لاله زار دلم

دلنوشته دشت لاله زار دلم

در میانِ دشت لاله زارِ دلم/
محزون و سرگشته و وِلَم

در این فضا، ناآشنا و غریبم/
با این ازدحام دستانت را چگونه بیابم

میخواهم درجِدال باغم هایم پیروز شوم/
اما در نبودنت چگونه میتوانم فیروز شوم

چرا تنهایی برای همیشه از این بنده ترد نمیشود؟ /
چرا بَندِ دلت به بَندِ این دل وصل نمیشود؟

دست به دامانش شوم هم لحظه ای از کنارم رد نمیشود/
چه کنم تا که نیایی هرگز این مشکلم حل نمیشود

قصه ها با وجود جرعه ای از تو اتمام نمیاید/
دردِ گوش هایم بدون آوازِ خوش تو درمان نمیابد

دیده ام بی رُخِ گوهربارِ تو بصیرت نمیابد/
از دوریت دل به هیچ خواسته ای اطاعت نمیابد

بی تو هر دَم در هوای این دل میمیرم/
نگاهت را از تمام این عالم پس میگیرم

درهیاهوی آزارانگیز شهر باخویش درگیرم/
مؤکدانه راهِ وصال تو را درپیش میگیرم

راهِ وصل تو پر از خار و مشقت شده است/
پایِ این معشوق پر از تاولِ بی حد شده است

تنم از سرمایِ هوایِ رَهِ تو گرفتار لرزشِ بی عادت شده است/
آنچنان مست رسیدن به توأم که حواسم زِ هَر سردیِ راه پرت شده است.

شعر از: ■نیلوفر جانعلیزاده.

#متن_اختصاصی