دکلمه صوتی دفتر سرنوشت

دکلمه صوتی دفتر سرنوشت

من فکر می‌کنم بغض‌ها هم مثل ما آدم‌ها هیکل‌های متفاوتی دارن؛ این آدم شیک‌های خاصّ…
آره، همین‌ها که با شاسی‌های از اقبال بلندشون، کنارمون ویراژ میدن و بی‌تفاوت رد میشن…
آره، همین‌ها…
بغض‌های پشمالوی تپل مپلی دارن که زودی می‌ترکه و صدای کش‌دار و نازی ایجاد می‌کنه و ما آدم‌های لُنگ به دست…
بغض‌هامون مثل تیغ ماهی قد علم می‌کنه و هر بار که بی‌محلی دیدن‌هامون رو قورت میدیم، حنجره‌ی صاحاب مرده‌مون رو بی‌صدا خط می‌کشه.
خدا رو شاکریم‌ها…
همین که ماشین‌های زیر لُنگ‌هامون رو بی‌خط و خش تحویل بدیم و دو زار گیرمون بیاد، برا گرمی دَمش هم دعا می‌کنیم…
بی‌خیال خط خطی‌های رو تن و بدنمون…
با نخودهای سیاهی که از بچگی به خوردمون دادن تا قبل سینه خیز و تاتی تاتی، واسه دنیاشون بدوییم…
حل میشه.
خط خطی‌های دفتر سرنوشتمون هم…
خدایا!
می‌بینی منو؟
من این جام…
دفتر سرنوشت…
خط دوازدهم…
بیا و نقطه‌ی پایان این خط خطی‌ها رو بذار و برو!
می‌دونم زوده اما…
به گینسِ دونده‌های پینه بسته‌ای که تموم عمرشون رو، رو تردمین زندگی سوار بودند…
امید دارم!
خدایا!
بیا و نقطه‌ی آخر خط سرنوشتم رو بذار و برو!
تقدیم به کودکان کار
✍️#فاطمه‌اسماعیلی‌(آیه)